Τι είναι αξιοπρέπεια;

Το μέλλον της Ελλάδας από τον Αργεντινό Πέδρο Μπρίγκερ

Στον Πέδρο Μπρίγκερ η Ελλάδα του 2011 προκαλεί μια αίσθηση déjà vu. Εζησε την «κόλαση» της οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή το 2001 και σήμερα τη βλέπει ξανά στο πρόσωπο της χώρας μας.

Ο Αργεντινός πολυβραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας βρέθηκε για τις ανάγκες ρεπορτάζ στην Ελλάδα της κρίσης και μας περιέγραψε την εμπειρία του από την οικονομική κρίση. Μια εμπειρία που θα μπορούσε να έχει τίτλο «Εικόνες από το κοντινό μέλλον της Ελλάδας».

Πέδρο, είσαι ήδη μερικές μέρες στην Ελλάδα, αλλά λόγω ιδιότητας παρακολουθείς τα ελληνικά πράγματα πολύ στενά. Βλέπεις ομοιότητες σε αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ με αυτό που έζησε η χώρα σου πριν από μια δεκαετία;

Τις λίγες ημέρες που είμαι εδώ έχω δει πολλές εικόνες που μου θυμίζουν την Αργεντινή του 2001 και επειδή παρακολουθώ την κατάσταση στενά, βλέπω ομοιότητες όχι μόνο στα μέτρα που επιβάλλονται από το ΔΝΤ και που είναι τα ίδια με αυτά που επέβαλαν σε εμάς, αλλά παρατηρώ ότι η πολιτική τάξη στην Ελλάδα συμπεριφέρεται με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν της Αργεντινής.

Στην Ελλάδα η μεσαία τάξη έχει υποστεί ένα μεγάλο χτύπημα. Στην Αργεντινή το 2001 είχαμε τους νεόπτωχους.

Πέρασα από τον σταθμό του Μετρό στην Πανεπιστημίου και είδα μια εικόνα που με συγκλόνισε. Από τη μία τα υπέροχα κτίρια του Πανεπιστημίου και της Βιβλιοθήκης, από την άλλη μια ομάδα μεταναστών να πουλάει μικροπράγματα αγωνιώντας μην έρθει η αστυνομία και παραδίπλα μια ομάδα ναρκομανών που «χτύπαγαν ενέσεις» σε κοινή θέα. Από την άλλη πλευρά βρίσκονταν γιατροί του κόσμου που μοίραζαν φαγητό σε φτωχούς. Αυτές είναι χαρακτηριστικές εικόνες παρακμής, αποδόμησης της κοινωνίας.

Μία δημοσιογράφος μου διηγήθηκε μια ιστορία με μία μητέρα που άφησε το παιδί της στον παιδικό σταθμό και δεν γύρισε να το πάρει γιατί δεν μπορούσε να το ζήσει. Τρομερό! Αυτό μου θύμισε πολύ την Αργεντινή του 2001. Διάβασα, επίσης, την είδηση για τα συσσίτια στο σχολεία. Το ίδιο συνέβη και σε εμάς και ακόμη έχουμε συσσίτια σε κάποια σχολεία.

Είδα, επίσης, καταστήματα κλειστά και μου είπαν κάποιοι έμποροι ότι είναι έτσι τα τελευταία δύο με τρία χρόνια. Ακόμη υπάρχουν, όπως διάβασα αλλά και είδα, πολλοί άστεγοι. Το ίδιο είχε συμβεί και στην Αργεντινή το 2000 και το 2001.

Τι συνέβη στην Αργεντινή στο αποκορύφωμα της κρίσης και πώς αντέδρασε η κοινωνία στα πρώτα χρόνια;

Ξεκίνησε μια διαδικασία πολύ ενδιαφέρουσα και καινοτόμος, σε συλλογικό επίπεδο.

Αρχικά, πολλοί άνεργοι που είχαν χάσει τους τελευταίους μήνες τις δουλειές τους άρχισαν να οργανώνονται στις συνοικίες που ζούσαν. Ενας εργαζόμενος οργανώνεται συλλογικά στο χώρο της εργασίας τους μέσα από το συνδικάτο του. Οταν χάνει τη δουλειά του γυρίζει σπίτι του και αποκόβεται από την κοινωνία. Στην Αργεντινοί οι άνεργοι οργανώθηκαν, πρώτον, για να διεκδικήσουν βοήθεια από το κράτος, αλλά παράλληλα για να δημιουργήσουν συνεταιρισμούς και ομάδες, ώστε να μπορέσουν να παράξουν προϊόντα ή υπηρεσίες αλλά και να λύσουν προβλήματα της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, γέμιζε ο δρόμος λακκούβες; Οι πολίτες τον έφτιαχναν μόνοι τους. Παρουσιαζόταν βλάβη στο σύστημα ύδρευσης; Το έφτιαχναν μόνοι τους. Υπήρξε δηλαδή μια πολύ ενδιαφέρουσα εναλλακτική λύση σχεδόν για τα πάντα.

Δεύτερον, πολλά εργοστάσια που έκλεισαν καταλήφθηκαν από απολυμένους εργάτες, οι οποίοι τα άνοιξαν και τα έθεσαν ξανά σε λειτουργία. Τρίτο φαινόμενο ήταν οι ανοιχτές συνελεύσεις των συνοικιών. Αυτές οι συνελεύσεις άνοιξαν ένα δίκτυο στον κόσμο που υπέφερε. Ο κόσμος συγκεντρώνονταν στους δρόμους και έλεγε ο ένας γείτονας το πρόβλημα του στον άλλο γείτονα με τον οποίο πριν δεν γνωριζόταν.

 Η Αργεντινή ακολουθούσε πριν από τη χρεοκοπία μια ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική και αγκιστρωνόταν όλο και πιο πολύ στο ΔΝΤ. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις δεν αντιδρούσαν; Ο λαός δεν αντιδρούσε;

 Οχι στο βαθμό που θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα. Υπάρχει μια εξήγηση γι’ αυτό. «Ο μύθος του νεοφιλελευθερισμού» στη Λατινική Αμερική. Ο νεοφιλελευθερισμός εφαρμόστηκε σε δύο στάδια. Τόσο στην περίοδο της Αργεντινής όσο και της Χιλής το πρώτο στάδιο της εφαρμογής του δεν έγινε μέσω πολιτικού διαλόγου. Επιβλήθηκε από τις δικτατορίες του Πινοσέτ και του Βιντέλα. Στη Χιλή έγινε καθολικά. Στην Αργεντινή δεν τα κατάφεραν εντελώς. Για παράδειγμα, δεν κατάφεραν να ιδιωτικοποιήσουν τα πανεπιστήμια. Αυτές οι δικτατορίες δαιμονοποίησαν το κράτος και το κατέστρεψαν. Δεν επένδυσαν σε υποδομές και αυτό που προβαλλόταν ήταν το εξής: «ό,τι ανήκει στο κράτος είναι κακό». Και ήταν αλήθεια, δεν λειτουργούσε τίποτα γιατί δεν έγινε καμία προσπάθεια εκσυγχρονισμού του. Στη δεκαετία του '90, όταν ο Μένεμ ήρθε στην εξουσία και έφερε μαζί του τη «συναίνεση της Ουάσιγκτον» με τις συνταγές του ΔΝΤ, για να πάρει ένας πολίτης τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι του έπρεπε να περιμένει χρόνια, να ζητήσει ρουσφέτι και να πληρώσει φακελάκι. Η «ατάκα» λοιπόν των πολιτικών ήταν: «Οι τηλεπικοινωνίες δεν δουλεύουν. Η λύση είναι η ιδιωτικοποίηση». Ηρθαν λοιπόν οι μεγάλες εταιρίες της Ευρώπης να φτιάξουν το τηλεφωνικό δίκτυο. Ενα μέρος από το ψέμα που μας πουλούσαν ήταν ότι οι ευρωπαϊκές εταιρίες ήταν ιδιωτικές. Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν ιδιωτικές αλλά οι ευρωπαϊκές  κρατικές. Η γαλλική και η ισπανική. Ηρθαν, τους «χάρισαν» το δίκτυο, το αναβάθμισαν στα γρήγορα και τα τηλέφωνα δούλεψαν. Ετσι, κάπως προχώρησε η ιδιωτικοποίηση των πάντων και δημιουργήθηκε η συναίνεση που ήθελαν από το λαό και την πολιτική τάξη. Τα θέματα με τα οποία αποβλάκωναν τον κόσμο όλη την ημέρα τα μέσα ενημέρωσης τότε ήταν του τύπου: «η κρατική εταιρία πετρελαίου χάνει καθημερινά τόσες χιλιάδες δολάρια, οι σιδηρόδρομοι χάνουν τόσα εκατομμύρια το χρόνο, τα τηλέφωνα δεν δουλεύουν, το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι χάλια, τίποτα δεν δουλεύει…».

Μου περιγράφεις ένα βομβαρδισμό προπαγάνδας.

Ηταν τρομερό αυτό που συνέβαινε.Εδιναν εκατομμύρια δολάρια σε διαφήμιση και το σλόγκαν που βγήκε εκείνη την εποχή για να συνοδέψει τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα ήταν το «Foreveryoung» (για πάντα νέος). Εβλεπες, λοιπόν, νέους να διαφημίζουν το ιδιωτικό συνταξιοδοτικό σύστημα με την ατάκα «Foreveryoung». Τι ψέμα! Εκατομμύρια δολάρια σε διαφήμιση για να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα. Και πρακτικά ιδιωτικοποίησαν τα πάντα.

Το πετρέλαιο μας; Το χάρισαν. Δαιμονοποίησαν το κράτος. Ηταν πολύ έξυπνοι σε αυτό που έκαναν.

Τι εικόνα έχουν οι Αργεντινοί για την Ελλάδα; Υπάρχει ίσως μια αίσθηση αλληλεγγύης; Βλέπουν στην Ελλάδα ίσως ένα κομμάτι από το πρόσφατο παρελθόν τους;

Στην Αργεντινή δεν φτάνουν πολλές λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Και αυτό ίσως γιατί εμείς έχουμε ξεπεράσει αυτή την περίοδο της κρίσης και βρισκόμαστε σε μια πολύ καλύτερη στιγμή οικονομικά, καθώς έχουμε αναστηλώσει την εσωτερική αγορά και έχουμε σημαντική ανάπτυξη. Για τον κόσμο, όμως, που δείχνει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη, η Ελλάδα είναι στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος.

Η Αργεντινή υπήρξε το μεγάλο εργαστήριο του ΔΝΤ στη Νότιο Αμερική. Η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή, κατά τη γνώμη μου, το μεγάλο εργαστήριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Ευρώπη.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

 Ο άγνωστος Κίρχνερ ένωσε το λαό κι έκοψε τους δεσμούς με το ΔΝΤ

Πώς βγήκε η Αργεντινή από την πολιτική κρίση;

Το 2001 υπήρξε μια πολιτική κρίση πολύ σοβαρή. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Κίρχνερ. Στις εκλογές του 2003 και αφού έχει προηγηθεί μια περίοδος μαζικής κατακραυγής για το πολιτικό σύστημα, ο Κίρχνερ αντιμέτωπος με τρία περονικά κόμματα κερδίζει τις εκλογές. Με ποσοστό 22%, δηλαδή πρακτικά χωρίς να έχει νομιμοποίηση, έκανε κυβέρνηση. Ενας άνθρωπος που σχεδόν ήταν άγνωστος στο Μπουένος Αïρες. Είναι σαν να σας λέω ότι θα γίνει πρωθυπουργός στην Ελλάδα ένας δήμαρχος ενός χωριού στον Εβρο.

Ανέλαβε πρόεδρος, έχοντας στο μυαλό του το σύνθημα που ένωσε το λαό στην κρίση: «Να φύγουν όλοι». Ο Κίρχνερ αντιπροσώπευε αυτό ακριβώς. Δεν ανήκε στη παλιά πολιτική τάξη(ο οποίος όμως συναίνεσε στις ιδιωτικοποιήσεις) και με το που ανέλαβε έκοψε τους δεσμούς με το ΔΝΤ(αφού προηγήθηκε το ξεπούλημα της χώρας). Το πρόβλημά του ήταν ότι έπρεπε να δημιουργήσει πολιτική δύναμη από το μηδέν. Τα κατάφερε επιδεικνύοντας πολιτικές ικανότητες κι ένα σημαντικό στοιχείο είναι το εξής: Οταν έχεις υψηλές προσδοκίες από κάποιον και δεν στις εκπληρώσει απογοητεύεσαι. Για τον Κίρχνερ δεν υπήρχε καμία προσδοκία από τον λαό. Ετσι ό,τι καλό έκανε για τους Αργεντινούς ήταν ένα θεϊκό δώρο. Ανοιξε την πόρτα του προεδρικού μεγάρου στις μητέρες των θυμάτων της δικτατορίας και επέστρεψε στο κράτος το συνταξιοδοτικό σύστημα το οποίο είχε ιδιωτικοποιηθεί στη δεκαετία του '90. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν τόλμησαν να πουν ούτε κουβέντα στο κοινοβούλιο. Επανακρατικοποίησε τα ταχυδρομεία και άλλες εταιρίες με γρήγορους ρυθμούς, αλλά δεν μπόρεσε να φέρει ξανά στο κράτος όλη την περιουσία που είχε ιδιωτικοποιηθεί στη δεκαετία του '90. Κάτι που τον βοήθησε ακόμη ήταν ότι την ίδια περίοδο στη Λατινική Αμερική αναδεικνύονταν προοδευτικές κυβερνήσεις, σε Βραζιλία, Εκουαδόρ, Βολιβία, Βενεζουέλα, Χιλή, στις οποίες βρήκε ένα επιπλέον στήριγμα.

Το επόμενο βήμα ήταν να δημιουργήσουν αυτές οι χώρες την UNASUR (Ενωση Εθνών Νότιας Αμερικής) και αργότερα τη CELAC (Κοινότητα των χωρών της Νοτίου Αμερικής και της Καραϊβικής) με σκοπό τη μεγαλύτερη οικονομική συνεργασία, αφήνοντας απέξω τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Αυτό έχει σήμερα έναν πολύ ισχυρό συμβολισμό.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Πουλήθηκαν τα πάντα σε ιδιώτες με καταστροφικά αποτελέσματα

 Τι συνέβη με τις μεγάλες επιχειρήσεις στα χρόνια της κρίσης;

  Πολλές έκλεισαν, όπως οι μεταλλουργικές, τα μεγάλα ναυπηγεία (τα οποία είχαν πουληθεί νωρίτερα και ο Κίρχνερ τα επανακρατικοποίησε), αυτοκινητοβιομηχανίες και εκατοντάδες μικρομεσαίες.

  Και ποιες ιδιωτικοποιήθηκαν;

 Σχεδόν όλες. Αεροπορικές, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία… και τι δεν πουλήθηκε. Δεν κατάφεραν να πουλήσουν την κρατική τηλεόραση, γιατί αντιστάθηκαν σθεναρά οι εργαζόμενοι. Οταν η κυβέρνηση Κίρχνερ επανακρατικοποίησε την AerolineasArgentinas (η κρατική αεροπορική), αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Η ισπανική Iberia που την είχε αγοράσει την κατάστρεψε. Τι είχε κάνει; Είχε πάρει αρκετούς από τους προορισμούς της Aerolineas για λογαριασμό της και πολλά από τα αεροπλάνα της. Την άδειασε στην ουσία απολύοντας εκατοντάδες εργαζόμενους. Αυτό ακριβώς που φοβάται τώρα ότι μπορεί να πάθει η Iberia από την BritishAirways.

 Η κυβέρνηση βρήκε μια εταιρία καταχρεωμένη και με πολύ μικρό στόλο. Εστω και με ζημιά, όμως, την αγόρασε πίσω. Το πρόβλημα είναι ότι το κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις πάντα χάνει.

 Τι συνέβη με το ηλεκτρικό και το νερό;

  Ιδιωτικοποιήθηκαν. Το κόστος για τους καταναλωτές αυξήθηκε, οι ιδιώτες που αγόρασαν το νερό υποσχέθηκαν να κάνουν επενδύσεις, δεν έκαναν τίποτα και ο Κίρχνερ το επανακρατικοποίησε. Το ρεύμα παραμένει στους ιδιώτες. Το πρόβλημα όταν αγοράζεις πίσω τέτοιες εταιρίες είναι ότι αγοράζεις και τα χρέη που άφησαν οι ιδιώτες. Αυτοί που ήρθαν υποσχέθηκαν επενδύσεις, απέλυσαν εργαζόμενους, πήραν δάνεια χρεώνοντας τις εταιρίες, δεν έκαναν καμία επένδυση και μετά εξαφανίστηκαν. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στη Βολιβία.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣΠρέπει να βρείτε εναλλακτικές λύσεις

 Τι θα συμβούλευες τους Ελληνες να κάνουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση;

  Δεν έχω λύσεις. Και τη λύση κανένας δεν τη γνωρίζει και ούτε ξέρουμε από πού θα έρθει. Θα σας έλεγα μόνο να οργανωθείτε. Να βρείτε εναλλακτικές λύσεις για τα πάντα. Δικές σας λύσεις. Και να μελετήσετε το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί μπορείτε να πάρετε καλές ιδέες και να τις εφαρμόσετε με το δικό σας τρόπο. Το 2001 η Αργεντινή ήταν μία κόλαση. Στη γειτονιά μου ήταν όλοι άνεργοι. Σήμερα όλοι έχουν δουλειά και ζούνε καλά.

  Ναι, αλλά η Αργεντινή είχε το δικό της νόμισμα και μπόρεσε να κάνει τη δική της νομισματική πολιτική. Η Ελλάδα και άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δεν μπορούν να κάνουν και πολλά μέσα στο ευρώ.

  Γι’ αυτό σου λέω ότι δεν έχω λύσεις. Στην Αργεντινή η πολιτική των νεοφιλελεύθερων συνοψιζόταν στα εξής: «Λουκέτο στη βιομηχανία. Η Αργεντινή θα πρέπει να γίνει μια χώρα υπηρεσιών και τραπεζών». Μια τρέλα! Η Ευρώπη βαδίζει σε αυτό το δρόμο και αυτό που με ανησυχεί είναι ότι δεν βλέπω μια ισχυρή πολιτική δύναμη να αντισταθεί. Επανέρχομαι στο παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής κι έχει αξία. Ολες οι οικονομίες πάνε πολύ καλά και η περιοχή μας είναι η μόνη περιοχή στον κόσμο που δεν ακολουθούνται οι νεοφιλελεύθερες ιδέες. Και οι οικονομικοί δείκτες είναι εντυπωσιακοί  ακόμη και για τα πρότυπα των νεοφιλελεύθερων. Σίγουρα είναι ένα καλό παράδειγμα.

Κ. Π

''Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ''

Για το μοναδικό θέμα που συμφωνούν ,σύσσωμα και ομόφωνα, οι πολιτικές δυνάμεις του Ελλαδιστάν είναι της ''βολευτικής''αποζημίωσης.
 Η πλειοψηφία των κομμάτων ψήφισε τον προϋπολογισμό για το 2012 και παρόλο που οι δαπάνες της βουλής είναι μειωμένες κατά 27 εκατομμύρια ευρώ, η βουλευτική τους αποζημίωση ανέρχεται στα 5.934,87. Ως απλοί πολίτες, που καλούμαστε να ζήσουμε με 500-1000 ευρώ μηνιαίος, αντιλαμβανόμαστε τα οικονομικά-και όχι μόνο-όργια που γίνονταν και γίνονται στο ιερό και δίκαιο ναό της δικαιοσύνης.
 Φανταστείτε  ότι το πόσο των 5.934 ευρώ διαμορφώθηκε μετά τη μείωση του5% και του 3% υπέρ των ανέργων.
 Η απληστία τους όμως δεν έχει τέλος.Έτσι εισπράττουν κάθε μήνα επιπλέον:

• 150 ευρώ για συμμετοχή σε επιτροπές''παντώς τύπου''(αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά ακούμε για εξεταστικές,''μετανακριτικές'' κτλ.επιτροπές και φυσικά χωρίς κανένα αποτέλεσμα όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι μας) 
• 935 ευρώ για επίδομα γραφείου
• 1136 ευρώ για ταχυδρομικά τέλη(για να στέλνουν δηλ.ευχετήριες κάρτες στους πελάτες τους)
• 364 ευρώ για έξοδα μετακίνησης
• 5.000 εφάπαξ επίδομα μετά την εκλογή τους( για την οργάνωση τάχα του γραφείου τους)
• 1000 ευρώ επίδομα ενοικίου για τους βουλευτές της επαρχίας
• 52 αεροπορικά εισιτήρια για  τους βουλευτές της επαρχίας
• 5 συνεργάτες ο κάθε ένας
• δωρεάν μετακίνηση με τα Μέσα Μεταφοράς και τα πλοία
• τις ασφαλιστικές εισφορές τις πληρώνει το δημόσιο(αφού κανένας τους δεν εργάστηκε μέχρι σήμερα)

 Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι:<< Πώς γίνεται σε μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας,τουλάχιστον έτσι μας λένε,να έχει τους πιο ακριβοπληρωμένους ''βολευτές'' ακόμα και από τις πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου όπως για παράδειγμα τη Γερμανία, όπως και τα πιο εξόφθαλμα και προκλητικά προνόμια; ασυλία κτλ.

ΜΠΡΑΒΟ ,ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ!

ΝΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Όσο και να προσπαθήσουν τα ελληνικά Μ.Μ.Εξαπάτησης αλλά και εγχώριοι και διεθνείς απατεώνες να κοροϊδέψουν το λαό δε θα το πετύχουν, διότι τα παρακάτω στοιχεία είναι αδιάψευστα.

Δημόσιο χρέος και τοκοχρεολύσια από τη μετατροπή της δρχ.στο καταστρεπτικό ευρώ(2000-2011):

ΕΤΟΣ          ΧΡΕΟΣ                ΤΟΚΟΧΡΕΟΛΥΣΙΑ  

2000            138,7δις                       22,7δις

2001            151,9δις                        21  δις

2002            158,9δις                         29δις

2003            167,7δις                         30δις

2004            182,7δις                          27,8δις 

2005            194,7δις                          30,1δις

2006             224,2δις                         26,1δις

2007             238,6δις                         32δις

2008             261,4  δις                        37,5δις

2009             298,1δις                          45δις

2010             330,5δις                          37,8δις

2011             356,5δις                          65,5δις
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι δόσεις και τα δάνεια τρώγονται από ανθρωποειδή ζώα.Από τις 5 δόσεις της Τροϊκας εισπράχτηκαν 65 δις και για το διάστημα 2010-2011 τα τοκοχρεολύσια ξεπερνούν τα 100δις και όπως φυσικά αποδεικνύεται δεν πηγαίνουν σε μισθούς και συντάξεις καθώς υποστηρίζουν οι ψεύτες. Και βέβαια το μέλλον μας το εναποθέτουμε στον τραπεζίτη Παπαδήμο,μέλος της Tri- lateral!Τώρα ο ελληνικός λαός κοιμάται ήσυχος.Μπράβο ραγιάδες! 

ΝΑ ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝ!

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος δεν είναι «επαρχιώτης στην Ομόνοια», όπως θα βόλευε ένας τέτοιων χαρακτηριστικών πρωθυπουργός «ορισμένου χρόνου». Ανήκει στην κυβερνώσα ελίτ, έχει εκπαιδευτεί απ' αυτήν, όλη του η καριέρα είναι δρομολογημένη και πειθαρχημένη στα κέντρα που μεριμνούν ώστε μια παγκόσμια οικονομική δύναμη να υπαγορεύει στην πολιτική.

Τα καρτέλ, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες κ.ά., μέσα από τα think tank που διαθέτουν, διαλέγουν και τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν στα παγκόσμια κέντρα λήψης αποφάσεων. Διαλέγουν τους managers από τη μια, ενώ από την άλλη «κατασκευάζουν» πολιτικούς.

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, πρωθυπουργός-διασώστης της χώρας, με τη συμφωνία όλων, πλην της Αριστεράς, ανήκει στην παγκόσμια κυβερνώσα ελίτ. Εδώ και χρόνια είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission) που «φτιάχνει» παγκόσμιους ηγέτες, προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα του καπιταλισμού, τώρα με όρους παγκοσμιοποίησης. Η Tri- lateral από τα δημοσιευμένα ντοκουμέντα της πασχίζει να διαχειριστεί την πολιτική σταθερότητα, χωρίς υπερβολική δημοκρατία, υπεραμύνεται της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, ασφαλώς δεν είναι συνωμοσία, αλλά αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου κεφαλαίου, που αποδέχεται μόνο την «υπαλληλοποιημένη πολιτική» ή τους εκπαιδευμένους απ' αυτήν τεχνοκράτες.

Χθες, ένα μέλος της Trilateral ανέλαβε τα ηνία στην κυβέρνηση των Αθηνών. Εχει προηγηθεί επιτήρηση και επέλαση του ΔΝΤ, της ΕΚΤ κ.ά., ενώ αυτό που έπεται -σίγουρα- δεν είναι ο θρίαμβος της πολιτικής.

Χθες, επίσης, στη γειτονική Ιταλία, που δοκιμάζεται μέσα από μια παρόμοια με τη δική μας πολιορκία των δανειστών και των spreads, γνωστοποιήθηκε ότι μεταβατικός πρωθυπουργός μετά την παραίτηση Μπερλουσκόνι θα αναλάβει ο Mario Monti.

Πρόκειται για ακόμα ένα μέλος τής Trilateral, που μάλιστα ηγείται και του ευρωπαϊκού σκέλους της (προεδρεύει). Προφανώς η Trilateral στην αναμπουμπούλα χαίρεται και «επεμβαίνει».

Πάντως, ο κ. Λ. Παπαδήμος δεσπόζει στη λίστα των μελών της Τριμερούς, αυτού του κλειστού προπυργίου του καπιταλισμού, και στην ιστοσελίδα εμφανίζεται προβεβλημένο, από τις 21 Οκτωβρίου 2011, δημοσίευμα των «Financial Times» «by Loucas Papademos».

Λίστα εκλεκτών

Το όνομα του κ. Παπαδήμου συγκαταλέγεται στη λίστα των εκλεκτών της Τριμερούς, που δεν είναι κοσμική, όπως η λέσχη Bilderberg, και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: κεντρικούς τραπεζίτες, επιτρόπους, μεγαλοστελέχη των Βρυξελλών, πρόσωπα-κλειδιά τραπεζών και ασφαλιστικών ομίλων, βιομηχάνους, διπλωμάτες, πανεπιστημιακούς, «Αθανάτους», στελέχη εταιρειών οπλικών συστημάτων, πρώην υπουργούς, ΝΑΤΟϊκούς, συστημικούς εκδότες και δημοσιογράφους. Από την Ελλάδα έτερα μέλη της Τριμερούς εμφανίζονται να είναι ο Παναγής Βουρλούμης (τέως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ και νυν μέλος του Δ.Σ. της «Καθημερινής»), ο τέως πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος, ο διευθυντής τής «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς (παρίσταται και στις συνεδριάσεις της Bilderberg) και ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γ. Βασιλείου.

Παλαιότερα, σε συνθέσεις της Τριμερούς εμφανιζόταν ο καθηγητής Λουκάς Τσούκαλης (ΕΛΙΑΜΕΠ) και ο διατελέσαν και πρόεδρος του ΣΕΒ Στέλιος Αργυρός.

Κλίντον, Μπους και Κάρτερ ήταν μέλη της Τριμερούς, που συστήθηκε το 1973 από επίλεκτους του συστήματος, με στόχο να προετοιμάσει πολιτικές και ηγέτες για την παγκοσμιοποίηση που θα σφράγιζαν ιδιώτες από χώρες της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ιαπωνίας αρχικά, που έγινε ομάδα Ασίας μετά.

Οι οικογένειες Ροκφέλερ και Ρότσιλντ εξακολουθούν να βάζουν τη σφραγίδα τους στην Τριμερή, με τους Ουμπέρτο Ανιέλι, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, Μινόρου Μακιχάρα, Σάιρους Βανς, Γουόρεν Κρίστοφερ κ.ά. να διαδραματίζουν τους ρόλους που τους αναλογούν για το συντονισμό των κέντρων πολιτικής, νομισματικής και διανοητικής ισχύος στην υπηρεσία του αναβαπτισμένου καπιταλισμού.

Ο κ. Λ. Παπαδήμος, εν κατακλείδι, ούτε φτωχοδιάβολος είναι ούτε ποτέ αναμείχθηκε με την εγχώρια διαπλοκή, που τόσο πολύ νοιάστηκε για τον ορισμό του ως πρωθυπουργού. Επέλεξε να είναι μάνατζερ της κυβερνώσας ελίτ, τώρα και με πολιτικό ρόλο στον τόπο του, επιβεβλημένος ίσως και μοιραίος πρώτα γι' αυτούς που συναίνεσαν για το διορισμό του. 

Ελευθεροτυπια

ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε ψυχιατρική κλινική, ρώτησα το διευθυντή πώς καθορίζουν εάν ένας ασθενής πρέπει ή όχι να εισαχθεί στην κλινική για θεραπεία;
«Λοιπόν», είπε ο διευθυντής, «γεμίζουμε ως επάνω μια μπανιέρα, και έπειτα δίνουμε ένα κουταλάκι του γλυκού, έναφλυτζάνι τσαγιού και έναν κουβά στον ασθενή και ζητάμε από αυτόν να αδειάσει τη μπανιέρα.»
«Ω, καταλαβαίνω»….. είπα. «Ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιούσε τον κουβά επειδή είναι μεγαλύτερος από το κουτάλι ή το φλυτζάνι τσαγιού»…..
«Όχι» είπε ο διευθυντής… «Ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε το βούλωμα. Θέλετε ένα κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»

Η ΠΕΘΕΡΑ


Ήταν μια πεθερά και είχε 3 γαμπρούς. Ο ένας την αγαπούσε πολύ, ο άλλος πιο λίγο και ο άλλος καθόλου. Θέλοντας να δει ποιος την αγαπάει περισσότερο αποφάσισε να πάει στη θάλασσα με τον κάθε ένα από αυτούς. Πάει με τον πρώτο, μπαίνει στην θάλασσα και κάνει πως πνίγεται τότε ο γαμπρός της θα την σώσει. Την άλλη μέρα θα βρει έξω από το σπίτι του μια Mercedes κι ένα σημείωμα. 
"Σε ευχαριστώ που μ? έσωσες η πεθερά σου".
Την άλλη εβδομάδα πάει με τον δεύτερο κάνοντας το ίδιο κόλπο. Ο γαμπρός της την έσωσε και την άλλη μέρα βρήκε έξω από το σπίτι μια Mercedes με το ίδιο σημείωμα. 
Πάει με τον τρίτο την άλλη εβδομάδα. Η πεθερά του κάνει πως πνίγεται αλλά αυτός δεν την έσωσε και αυτή πνίγεται. Την άλλη μέρα στην κηδεία βρίσκει έξω από το σπίτι του 3 Mercedes και το μήνυμα.
"Σε ευχαριστώ που με έσωσες ο πεθερός σου".


Ο ΓΥΦΤΟΣ


Ένας γύφτος αγοράζει οικόπεδο δίπλα από το σπίτι ενός γιατρού.
Φωνάζει λοιπόν ένα μηχανικό και τον βάζει να του κτίσει ένα ίδιο ακριβώς σπίτι. 
Όταν τελείωσε το σπίτι του ο γύφτος βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει το γιατρό.
- Γιατρέ - γιατρέ!
- Τι είναι ρε παλιόγυφτε; του λέει ο γιατρός
- Να του λέει ο γύφτος εσύ μπορεί να μην με χωνεύεις αλλά εγώ είμαι ίδιος με σένα γιατί έχουμε το ίδιο σπίτι!
- Αποκλείεται του λέει ο γιατρός γιατί δεν έχουμε τα ίδια έπιπλα...
Σκυλιάζει ο γύφτος παραγγέλνει τα ίδια ακριβώς έπιπλα με του γιατρού και ξαναβγαίνει στο μπαλκόνι.
- Γιατρέ - γιατρέ ίδιο σπίτι έχουμε ίδια έπιπλα είμαι ίδιος με σένα.
- Τι λες ρε παλιόγυφτε του λέει ο γιατρός έχουμε το ίδιο αυτοκίνητο;;
και του δείχνει μια πολυτελή MERCEDES που είχε στο γκαράζ.
Σκυλιάζει ο γύφτος βάζει γραμμάτια παίρνει δάνεια και αγοράζει μια ακριβώς ίδια MERCEDES και βγαίνει πάλι στο μπαλκόνι.
- Γιατρέ - γιατρέ!
- Τι θες ρε παλιόγυφτε; του λέει ο γιατρός
- Είμαι "καλύτερος" από σένα!
- Γιατί ρε; του λέει ο γιατρός
- Να του λέει ο γύφτος έχουμε ίδιο σπίτι ίδια έπιπλα και ίδιο αυτοκίνητο
- Συμφωνώ, αλλά από που και ως που είσαι καλύτερος από μένα;
λέει ο γιατρός
- Γιατί εγώ έχω γείτονα γιατρό, ενώ εσύ έχεις γείτονα ΓΥΦΤΟ!!!


ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
Μια φορά ήταν ένας που βρισκόταν σε μια ερημική περιοχή κάπου ανάμεσα σε Αθήνα και Λαμία. Ήταν χειμώνας, έκανε παγωνιά. Έκανε ώτο- στοπ για να πάει μέσα στην πόλη. Η ώρα ήταν περασμένες 2:00 τα μεσάνυχτα. Από τα λιγοστά αυτοκίνητα που πέρασαν κανένα δεν σταμάτησε. Τα χέρια του είχαν κοκαλώσει, μελάνιασε από το κρύο. 
Καταλάβαινε πως αν δεν σταματήσει κάποιος μέσα σε λίγη ώρα θα έφτανε το τέλος του. Ελπίδες δεν είχε. Σκέφτηκε και είπε ε! αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω ας ξαπλώσω στη μέση του δρόμου για να με βρουν. Εκεί που ξάπλωσε, από μακριά βλέπει ένα αυτοκίνητο να έρχεται με μικρή ταχύτητα, σηκώνεται τρέχει, ανοίγει την πόρτα μπαίνει μέσα. 
Ααχ! παράδεισος είναι εδώ. Χίλια ευχαριστώ που σταμα...στα.. Γυρίζει και βλέπει το κάθισμα του οδηγού άδειο. Το τραύλισμα άρχισε να μετατρέπεται σε πανικό όταν το αυτοκίνητο συνέχιζε να προχωράει! Αμάν το αμάξι είναι στοιχειωμένο! έκανε να ανοίξει την πόρτα να κατέβει αλλά ο τσουχτερός αέρας του άλλαξε το μυαλό. 
Μπριτς! που θα κατέβω! στοιχειωμένο, ξεστοιχειωμένο εγώ εδώ θα μείνω. Το αυτοκίνητο εν τω μεταξύ συνέχιζε την πορεία του κανονικά είχε μπει στην εθνική και κάπου αργότερα έστριψε σ` ένα βενζινάδικο πήρε βενζίνη, σε λίγο ανοίγει η πόρτα του οδηγού, και μπαίνει ένας μέσα. 
- "Αχ! μη! μη κύριε μπαίνετε σ` αυτό το αμάξι! είναι στοιχειωμένο!" 
- "Πιο στοιχειωμένο ρε μαλάκα! απ` τα διόδια το σπρώχνω!"

ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥΣ

Ουδείς σώφρων κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο διανοείται να περάσει το κατώφλι του κοινοβουλίου, αν δεν έχει σαφή αντίληψη της έννοιας Δημοκρατία! Η Αθηναϊκή Δημοκρατία κατά τον Χρυσό Αιώνα (5ος π.Χ.) κατάφερε αυτό που κανείς από αυτούς που την αντέγραψαν μεταγενέστερα δεν μπόρεσε να καταφέρει: Να διοικεί πραγματικά ο ίδιο ο λαός την περιουσία του και να χειρίζεται τις υποθέσεις του, συμμετέχοντας στα κοινά με μοναδικό τρόπο.Τα βασικά όργανα είχαν θεσμοθετηθεί ως εξής:





Η Βουλή των πεντακοσίων.


Η Βουλή των πεντακοσίων προετοίμαζε όλα τα θέματα για την Εκκλησία του Δήμου και παρακολουθούσε την εκτέλεσή τους. Η αρχαία Αθήνα είχε δέκα φυλές. Η κάθε φυλή εξέλεγε 50 εκπροσώπους. Δικαίωμα να εκλεγούν είχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες που είχαν συμπληρώσει την ηλικία των 30 ετών. Στη Βουλή των πεντακοσίων μπορούσε να εκλεγεί οποιοσδήποτε πολίτης αρκεί: να είναι Αθηναίος πολίτης (να κατάγονται και οι δύο γονείς του από την Αθήνα), να έχει λάβει ελληνική παιδεία και να μην είναι κίναιδος.


Τότε, καταγραφόταν λεπτομερώς όλη του η προσωπική αλλά και η οικογενειακή περιουσία του και μάλιστα τονίζει ο συγγραφέας ότι απογράφονταν «ακόμα και τα σανδάλια που φορούσε».


Αν λοιπόν κατά τη διάρκεια της θητείας του ψήφιζε κάποιο νόμο ή συμμετείχε σε απόφαση η οποία ζημίωνε την πολιτεία και το κοινό καλό τότε γινόταν απογραφή της ζημιάς και κατάσχεση της περιουσίας του μέχρι την πλήρη αποζημίωση.


Αν η ζημιά ήταν μεγαλύτερη από την περιουσία του, ήταν υποχρεωμένος (αφού είχε δημευθεί η περιουσία του αλλά και των συγγενών του, ακόμα κι αυτά τα σανδάλια που φορούσε) να εργαστεί αμισθίστο Δήμο μέχρι να ξεχρεώσει αυτά που χρώσταγε.


Αυτά για την περίπτωση της οικονομικής ζημίας προς το Κράτος των Αθηνών. Τι γινόταν όμως αν η απόφαση την οποία είχε λάβει ή συμμετάσχει, ζημίωνε ηθικά την Αθήνα;


Τότε, με συνοπτικές διαδικασίες η ετυμηγορία ήταν: «Αυθημερόν τελευθησάτω!» (τον τελείωναν την ίδια ημέρα της δίκης για να μην έχει την ευκαιρία να διαφύγει!!!)


Η Εκκλησία του Δήμου


Λάμβαναν μέρος όλοι οι Αθηναίοι πολίτες από το εικοστό τους έτος. Για να επιτευχθεί η συμμετοχή των περισσότερων πολιτών, κατά την ώρα της συνέλευσης, ήταν δια νόμου κλειστά όλα τα καταστήματα. Πρόεδρος ήταν ένα μέλος από τη Βουλής των πεντακοσίων, όπου παρέδιδε και το “προ βούλευμα“.


Το σώμα αυτό ήταν πολύ σοβαρό διότι ασκούσε τον έλεγχο της διοικήσεως, εξέλεγε άρχοντες, επέβαλε ποινές (δήμευσης περιουσίας, εξοστρακισμού, εξορίας, ακόμη και θανάτου κάποιες φορές), αποφάσιζε για όλα τα σημαντικά θέματα όπως ο πόλεμος, το μέγεθος του στρατού, θέματα οικονομικά, υποδομών, βραβεύσεις, τιμές κλπ.


Επίσης, στην πρώτη συνεδρία και μόνο αν υπήρχε απαρτία (απαραίτητοι έξη χιλιάδες πολίτες), έπαιρναν απόφαση για την πολιτογράφηση ενός ατόμου, ξένου ή κατοίκου της Αθήνας, εφόσον αυτός είχε προσφέρει στην πόλη σημαντικές υπηρεσίες.


Κάθε πολίτης μπορούσε να θέσει προς συζήτηση θέματα που αφορούσαν το κράτος και τα κοινά και να εισακουστεί. Πάντα βέβαια με προσοχή για το τι και πως θα πει, για να μην παραπλανήσει τη λαϊκή μάζα ή να μην την επηρεάσει στις αποφάσεις της με συκοφαντίες ή ψέμματα. Επίσης, όποιος πολίτης ήθελε, είχε τη δυνατότητα να υποβάλει «εισαγγελία», καταγγελία δηλαδή για εσχάτη προδοσία.


Από την Εκκλησία του Δήμου εξαιρούνταν όσοι ήταν “άτιμοι“. Όσοι δηλαδή είχαν χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα λόγω παραπτωμάτων. (Μην ξεχνάμε ότι η συμμετοχή στα κοινά εκτός από υποχρέωση κάθε πολίτη ήταν και τιμή).


Η Βουλή των πεντακοσίων δεν είχε δικαίωμα να αρνηθεί να δώσει προβούλευμα εάν δεν συμφωνούσε με την Εκκλησία του Δήμου και άφηνε στον Δήμο το δικαίωμα να αποφασίσει προσθέτοντας τη φράση: «ό,τι αν αυτώ δοκει άριστον είναι».


Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι για θέματα πολύ σοβαρά, όπως ήταν ο πόλεμος, η επιβολή φόρων η οστρακοφορία, η εισαγγελία, η πολιτογράφηση, ή, η χρηση θησαυρών από τα ιερά για την εξυπηρέτηση κρατικών αναγκών, χρειαζόταν η παρουσία όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού πολιτών, ώστε οι αποφάσεις να αντιπροσωπεύουν πραγματικά τη γνώμη σχεδόν όλων.


Οι άρχοντες


Τα πιο πολλά αξιώματα στην αρχαία Αθήνα, όπως: δικαστές, έφοροι, στρατηγοί, υπεύθυνοι διάφορων τομέων του Δήμου, οικονομικοί ελεγκτές και άλλα, τα ασκούσαν πολλοί και ήταν κληρωτοί. Όσοι λοιπόν είχαν κληρωθεί για τα διάφορα αξιώματα, περνούσαν από δοκιμασία και έλεγχο πριν τα αναλάβουν, αλλά και μετά, αφού τα παρέδιδαν. Κανείς δεν έπρεπε να έχει πλουτίσει από τα κοινά. Κανείς δεν μπορούσε να αναλάβει για δεύτερη φορά το ίδιο αξίωμα.


Το δικαστήριο της Ηλιαίας.


Αποτελείτο από 6.000 μέλη, τα οποία εκλέγονταν από το σώμα των πολιτών πάλι με κλήρο στην αρχή κάθε χρονιάς. Στο λαϊκό αυτό δικαστήριο μπορούσε να καταγγείλει κανείς οποιαδήποτε ατασθαλία έπεφτε στην αντίληψή του, ακόμα και τις αποφάσεις των αρχόντων, αν τις θεωρούσε άδικες και επιζήμιες για την πόλη και τότε το θέμα πάντα εξεταζόταν από μεγάλο αριθμό ανεξάρτητων ελεγκτών και το σώμα της Ηλιαίας έπαιρνε απόφαση για την τιμωρία ή μη των ενόχων.


Ο Άρειος Πάγος.


Ήταν ένα συμβούλιο από ισόβια μέλη, τα οποία είχαν διατελέσει άρχοντες. Ένα είδος γερουσίας, λόγω πείρας. Παλαιότερα είχε σημαντική πολιτική δύναμη αλλά από την εποχή του Περικλή περιορίστηκε σε δικαστικά μόνο καθήκοντα.


Βλέπουμε λοιπόν ότι οι αρχαίοι Έλληνες περιφρουρούσαν με κάθε δυνατό τρόπο και σεβόντουσαν την περιουσία του δημοσίου, και κατ’ επέκταση τη δική τους. Σεβόντουσαν τους εαυτούς τους πρώτα από όλα. Κι αναρωτιέμαι: Εμείς?






Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη “Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα” από το βιβλίο Ιστορίας που διδάχθηκε στο σχολείο, από την εγκυκλοπαίδεια Δομή και από το διαδίκτυο. Το βιβλίο και οι εγκυκλοπαίδειες σίγουρα θα έχουν αλλάξει πολύ. Η Ιστορία όχι.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Είναι πραγματικά πολλοί εκείνοι που έγραψαν για το δημοκρατικό πολίτευμα της εποχής του Περικλή, αλλά εκείνος που πραγματικά υπήρξε ένας εραστής της δημοκρατίας και θαυμαστής της προσωπικότητας του Περικλή, είναι ο Θουκυδίδης. Ο Επιτάφιός του, είναι φαινομενικά αφιερωμένος στους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού πολέμου, στην πραγματικότητα όμως είναι ένας ύμνος στη δημοκρατία της Αθήνας. Ο ίδιος βέβαια ο ιστορικός, σκιαγραφώντας το πορτρέτο του Περικλή, λέει ότι δημοκρατία λεγόταν βέβαια το πολίτευμα, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η εξουσία του πρώτου άντρα της πόλης, του Περικλή. Εκείνου που αγαπούσε πολύ την Αθήνα και που φρόντιζε να την οδηγεί πάντα στο σωστό δρόμο, ακόμη κι αν χρειαζόταν για αυτό να πει στους συμπολίτες του πράγματα που δεν τους άρεσαν και που δεν ήθελαν να ακούσουν. Γιατί τον Περικλή δεν τον ενδιέφερε να κολακεύει το πλήθος, αλλά να υπηρετήσει όσο πιο σωστά μπορούσε την πατρίδα του. Ήταν πραγματικά ένας χαρισματικός ηγέτης, που ήξερε το σωστό και μπορούσε να πείσει το λαό της Αθήνας για αυτό.

Όλοι οι πολίτες ήταν ίσοι απέναντι στους νόμους. Όλοι είχαν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και όλοι είχαν την ύψιστη υποχρέωση να τιμούν και να σέβονται τους νόμους. Γιατί μέλημα του νόμου είναι η διασφάλιση του κοινού συμφέροντος. Οι νόμοι είναι δίκαιοι και οι πολίτες τηρούν αυτούς τους νόμους, όχι από το φόβο της ποινής, αλλά από σεβασμό και απέναντι σε αυτούς που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία και απέναντι στους νόμους και κυρίως, όπως λέει ο Θουκυδίδης, απέναντι σε εκείνους τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικημένων. Πρώτος υπηρέτης των νόμων οφείλει να είναι ο κυβερνήτης της πόλης.

Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά του, αναφερόμενος στα είδη της δημοκρατίας, λέει ότι υπάρχει μια μορφή δημοκρατίας, στην οποία υπέρτατη αρχή είναι ο νόμος, ενώ σε άλλο είδος, υπέρτατη αρχή είναι ο λαός. Σχετικά με αυτό το δεύτερο είδος αναφέρει: «είναι η περίπτωση κατά την οποία τα ψηφίσματα έχουν μεγαλύτερη ισχύ από το νόμο αυτό συμβαίνει στην πόλη όταν υπάρχουν και δρουν δημαγωγοί. Στις δημοκρατικές πόλεις που κυβερνιούνται κατά το νόμο, δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του ο δημαγωγός, αλλά είναι οι άριστοι πολίτες που έχουν την πρωτοκαθεδρία. Οι δημαγωγοί κάνουν την εμφάνισή τους εκεί όπου οι νόμοι δεν αποτελούν την υπέρτατη αρχή».

Άλλη βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία λόγου. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για τα δηλώσουν αυτή την έννοια τις λέξεις ισηγορία και παρρησία. Ο Ισοκράτης στο λόγο του «Περί Ειρήνης», που είναι γραμμένος σε μια εποχή που το δημοκρατικό πολίτευμα μαστίζεται από τους δημαγωγούς και βρίσκεται στην παρακμή του, κατηγορεί τους Αθηναίους γιατί έχουν μεν ισηγορία αλλά δεν υπάρχει παρρησία. Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύσουν, να μιλήσουν στην Εκκλησία του Δήμου. Η παρρησία όμως είναι κάτι παραπάνω από την ισηγορία. Παρρησία είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπορεί όχι απλώς να έχει το λόγο, αλλά να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα, ακόμη και αν αυτή δεν είναι σύμφωνη με τη γνώμη των άλλων. Γιατί δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα να πει κανείς τη γνώμη του, αν δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα αυτό που πραγματικά πιστεύει χωρίς να αποδοκιμάζεται από τους άλλους για αυτό. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια ευρύτητα πνεύματος τέτοια, που να μπορεί να δεχτεί το διαφορετικό, το αντίθετο.

Αν η Αθήνα κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο σημείο ακμής την εποχή του Περικλή ήταν γιατί η σχέση πόλης-πολίτη ήταν αλληλένδετες. Ένας υπεύθυνος και σωστά διαμορφωμένος πολίτης τοποθετεί το καλό του συνόλου πάνω από το δικό του συμφέρον, επειδή καταλαβαίνει ότι αν το σύνολο δεν ευημερεί, μακροπρόθεσμα ούτε ο ίδιος θα ευημερεί. Και πάνω από όλα καταλαβαίνει ότι η δική του συμβολή είναι σημαντικότατη. Η δημοκρατία χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες. Πολίτες που να αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης τους για όσα γίνονται. Πολίτες με ευρύτητα πνεύματος, απαλλαγμένους από φανατισμό, που ξέρουν να σέβονται την προσωπικότητα του διπλανού τους και να του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από αυτούς. Και από την άλλη μεριά, η πολιτεία οφείλει να σέβεται τους πολίτες της και να φροντίζει για το καλό όλων. Να δίνει σε όλους χωρίς διάκριση το δικαίωμα να μορφωθούν και να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες. Να παρέχει ευκαιρίες για όλους και να στηρίζεται στην αξιοκρατία. Καθένας έχει μια θέση, ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή, στην οποία μπορεί να αποδώσει καλύτερα και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αναλάβουν αξιώματα, χωρίς να παίζει ρόλο η κοινωνική τους καταγωγή ή η οικονομική τους κατάσταση. Αυτή η αρχή βέβαια συνδέεται πολύ στενά με την αρχή της αξιοκρατίας. Ο καθένας πολίτης έχει τη θέση εκείνη που του αρμόζει μέσα σε μια δημοκρατική πολιτεία. 

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!

Η ευρωπαϊκή οδηγία 2004/18 καθορίζει με σαφήνεια τη συλλογή των αποβλήτων ως έναν από εκείνους τους τομείς όπου το Δημόσιο μπορεί να παραχωρήσει σε  ιδιώτες εργολάβους. Η οδηγία έγινε νόμος του κράτους με τροπολογία που κατατέθηκε στις 13 του Μάη 2011 στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για την «Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση». Η τροπολογία δίνει το «δικαίωμα» στους δήμους «να αναθέτουν σε ιδιώτες με την υπογραφή συμβάσεων παροχής υπηρεσιών, το έργο της συλλογής και μεταφοράς στερεών αποβλήτων και ανακυκλώσιμων υλικών, της καθαριότητας κοινοχρήστων χώρων και δημοτικών κτιρίων»
Οι ιδιωτικές εταιρείες ισχυρίζονται μάλιστα ότι  λόγω μικρότερων αμοιβών θα καθαρίζουν τις πόλεις με αισθητά μικρότερο κόστος…
Σωστό. Με την «εκ περιτροπής εργασία» με μισθούς πείνας και με ενοικιαζόμενους , πλαστικοποιημένων και απασχολήσιμων ανθρώπων και την επιδότηση με δημόσιο χρήμα που προβλέπει 400 εκατ. ευρώ, ο κάθε πατριώτης επιχειρηματίας δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να γίνει και σκουπιδιάρης.
Στην Θεσσαλονίκη δε ο τομέας των σκουπιδιών έχει παραδοθεί από τον Μπουτάρη  στην ιδιωτική εταιρεία “Ελληνική Εταιρεία Ανακύκλωσης“, στην οποία συμβολικά  συμμετέχει η ΚΕΔΚΕ με 35%, ενώ το 65% του κεφαλαίου της κατέχουν οι μεγάλες μονοπωλιακές εταιρείες τωνΟμίλων Βγενόπουλου, Δασκαλόπουλου, Φιλίππου.
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης ,προχωρώντας και ένα βήμα παραπέρα  δέχτηκε και «δωρεάν» τη χρήση ιδιωτικών απορριμματοφόρων της  πολυεθνικής εταιρείας ISS Facility Services ΑΕ, η οποία πέρα από τις συνεχόμενες καταγγελίες εργαζομένων για καταστρατηγήσεις εργασιακών δικαιωμάτων, είναι και  εταιρεία που χρησιμοποιεί μόνον «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους, και η οποία έχει μονοπωλήσει την καθαριότητα και τη φύλαξη σχεδόν ολόκληρου του δημόσιου τομέα (νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κρατικές υπηρεσίες, όπως Επιθεωρήσεις Εργασίας και ΙΚΑ, ακόμα και υπουργικά γραφεία).
Η έδρα της επιχείρησης ISS Facility Services ΑΕ είναι στη Δανία. Η εταιρία αυτή στις 10 Απριλίου 2008, εξαγόρασε  το 100% των μετοχών την Aspis Security A.E. ιαβάστε εδώ.
Τέλος πρόκειται, όπως καταγγέλλει το  Σωματείο εργολαβικών καθαριστών και φυλάκων Κεντρικής Μακεδονίας,  για θυγατρική εταιρεία της διαβόητης αμερικανικής τράπεζας Goldman Sachs(!)
Ωστόσο το  ήδη αποφασισμένο, η κυβέρνηση του παπατζή ΓΑΠ το κάνει πράξη με άλλοθι την απεργία των ανθρώπων που εργάζονται στην καθαριότητα. Ο υφυπουργός Εσωτερικών Πάρις Κουκουλόπουλος δήλωσε ότι εφόσον οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα δεν επιστρέψουν στην εργασία τους, το έργο της αποκομιδής θα αναλάβουν ιδιώτες. Σημείωσε, δε, πως όσοι δεν εργάζονται «δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα πληρωθούν».
Μάλιστα!
Γι αυτό όπως μας ενημερώνουν και τα Νέα έχει ξεσπάσει «Επιχειρηματικός πόλεμος, τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο, έχει ξεσπάσει γύρω από την πίτα της διαχείρισης των 5,5 εκατ. τόνων των αστικών απορριμμάτων που παράγονται σε ετήσια βάση στην Ελλάδα.»
Και ποιοι «μάχονται»;
Η εταιρεία Ηλέκτωρ του ομίλου της Ελλάκτωρ (πρώην Ελληνική Τεχνοδομική), η Ιντρακάτ, η οποία έχει συμμαχήσει με τον γαλλικό κολοσσό Suez, oι κατασκευαστικοί όμιλοι J&Ρ Άβαξ και ΓΕΚ Τέρνα, ο όμιλος Λάτση σε συνεργασία με τον πολυεθνικό όμιλο Veolia, ο όμιλος Κοπελούζου, η ελληνικών συμφερόντων Εnvitec που διαχειρίζεται την ΕΜΑΚ (Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης και Κομποστοποίησης).
Ποιος να ασχοληθεί τώρα με τα προβλήματα και με τα αιτήματα μερικών “βρομερών σκουπιδιάρηδων”;
Στρατηγικός στόχος άλλωστε αυτής της κυβέρνησης του παπατζή  είναι να γίνει ακόμα πιο φτηνή η τιμή της εργατικής δύναμης, να συμπιεστεί η αξία της στο έσχατο επίπεδο, και να παραδοθούν οι εργαζόμενοι, κυριευμένοι από τον φόβο της ανεργίας στα χέρια των πατριωτών επιχειρηματιών.
Στον τομέα των σκουπιδιών κρύβεται χρυσάφι
Γι αυτό και στις 13 Αυγούστου 2010 γνωστοποιήθηκε στην Επιτροπή Ανταγωνισμού η συγκέντρωση με την οποία, η επιχείρηση SINDA ENTERPRISES COMPANY LIMITEDκυπριακή εταιρεία,(για ευνόητους λόγους) από κοινού ελεγχόμενη από την Τράπεζα EFG Eurobank Ergasias Α.Ε. και εταιρεία συμφερόντων του Ομίλου Λασκαρίδη, αποκτά κοινό έλεγχο της επιχείρησης «Μεσόγειος ΑΝΩΝΥΜΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΚΤΗΜΑΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» και τον διακριτικό τίτλο «ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ Α.Ε.»
Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες των επιχειρήσεων είναι:
Μεσόγειος: Η εργολαβική ή άλλη εκτέλεση πάσης φύσεως τεχνικών και οικοδομικών έργων του Δημοσίου, η διαχείριση υδάτινων πόρων, η παραγωγή και εμπορία ενέργειας ηλεκτρικής και άλλων μορφών ενέργειας, η διαχείριση τοξικών και επικίνδυνων αποβλήτων.
Τράπεζα EFG Eurobank Ergasias Α.Ε.: Πρόκειται για πιστωτικό ίδρυμα.
Ο όμιλος Λασκαρίδη αποτελείται ως επί το πλείστον από εταιρείες με αντικείμενο δραστηριότητας τον εφοπλισμό και την αγοραπωλησία ακινήτων.
Καθόλου τυχαία η Eurobank σε έκθεση της αναφέρει:
Ο κλάδος της διαχείρισης αποβλήτων προβλέπεται να εμφανίσει σημαντική ανάπτυξη στα επόμενα έτη λόγω της έλλειψης επαρκών υποδομών διαχείρισης  απορριμμάτων με βάση τις σημερινές ανάγκες και την υποχρέωση συμμόρφωσης της Ελλάδας με την οδηγία της Ε.Ε.. Το ύψος των απαραίτητων επενδύσεων μέχρι το 2015 εκτιμάται ότι θα ανέλθει σε €5 δισ. και η Μεσόγειος θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του κλάδου.
Ο πρόεδρος της Eurobank EFG Equities  κ. Κώστας Μητρόπουλος σε δήλωσή τουσημείωσε ότι «ο Όμιλός μας έχει δεσμευθεί να ενισχύσει τις εξωστρεφείς επιχειρήσεις που οδηγούν την ελληνική οικονομία στην ανάπτυξη. Με την επένδυση στην Chipita, μίας από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες ελληνικές επιχειρήσεις, και την Μεσόγειο, πρωταγωνίστριας στο χώρο της διαχείρισης αποβλήτων, ο Όμιλός μας κάνει την δέσμευση πράξη»
Οι απαραίτητες λοιπόν «επενδύσεις» σε όλους τους τομείς- από την προμήθεια των κάδων, την αποκομιδή, την ανακύκλωση, την βιολογική επεξεργασία, τους ΧΥΤΑ, ως και την παραγωγή  βιοαερίου από τα σκουπίδια -που θα πρέπει να υλοποιηθούν έως το 2015- υπολογίζονται σε 5 δισ. ευρώ.
Και πάμε στοίχημα ότι η απαιτούμενη τεχνολογία που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για όλα τα παραπάνω θα είναι Γερμανικής εταιρίας;
Επίσης η υπόθεση των σκουπιδιών αναδεικνύει τις στενές επιχειρηματικές σχέσεις μεταξύ των μεγαλύτερων ομίλων της χώρας, το ιδιότυπο μοίρασμα μίας ολιγοπωλιακής αγοράς, την επέκταση της δραστηριότητας ηχηρών ονομάτων του εγχώριου επιχειρείν σε τομείς που προοιωνίζονται… λαμπρά κέρδη.
ΠΟΙΑ ΕΙΠΑΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ;
Ζαphod, για τα τεχνικά ζητήματα