Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ


ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ!



Όπως, πολύ καλά, γνωρίζουμε όλοι μας όλα τα φαινόμενα, φυσικά και μη, έχουν αίτια και αιτιατά και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν και να κατανοηθούν είναι να ασχοληθούμε αποκλειστικά με τα αίτια και όχι με τα αποτελέσματα ή συμπτώματα όπως πολύ καλά έμαθαν να κάνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας του Ελλαδιστάν, γιατί έτσι νομίζουν ότι τους συμφέρει, αποσκοπώντας στοχευμένα και συστηματικά στην ικανοποίηση μόνο προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων και χάνοντας την ευκαιρία να γίνουν σύμβολα και υγιή πρότυπα που τόσο ανάγκη έχει- όχι μόνο- ο τόπος αλλά και όλη η οικουμένη.
  Στο μοναδικό σημείο που συμφωνούν πολιτικές δυνάμεις,διανοούμενοι αλλά και  σύσσωμη η ελλαδική κοινωνία είναι ο αδιαμφισβήτητος  εκφαυλισμός του πολιτικού συστήματος και του προσωπικού του.Το προκλητικό όμως και συνάμα εξοργιστικό είναι όταν, πολιτικοί που επί δεκαετίες διευθετούν  την πολιτική ζωή,καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις,έχουν κατά αποκλειστικότητα την εξουσία στα χέρια τους από την μεταπολίτευση και μετά, δηλώνουν ξεδιάντροπα τη φαυλότητα της πολιτικής, λες κι αυτοί είναι αμέτοχη, λες και ευθύνονται εξωγήινοι για τα οικονομικά δεινά και την κατάντια του τόπου, εκτός κι αν είναι οι ίδιοι. Μόνο ποταποί,άνθρωποι χωρίς ευθιξία,τσαρλατάνοι,λωποδύτες,μαφιόζοι μπορούν να τα κάνουν αυτά.
Πώς και με ποια μούτρα απαιτούν να τους θεωρεί αξιόπιστους και να τους έχει εμπιστοσύνη ο ελληνικός λαός;
 Ας κάνουμε, λοιπόν τώρα, μια σύντομη αναδρομή, να θυμηθούμε την εποχή της εγκαθίδρυσης της κομματοκρατίας και πιο συγκεκριμένα της <<σύστασης συμμοριών>>. Αρχές δεκαετίας του  1980, τα κόμματα αρχίζουν να περιστοιχίζονται και συσπειρώνονται από κομματόσκυλα κρατικοδίαιτους,ιδιοτελή συνδικάτα, κερδοσκόπους,μεσάζοντες,αργόσχολους,γκάγκστερ και κάθε λογής απόβρασμα της κοινωνίας με μοναδικό μέλημα την εδραίωση του πελατειακού κράτους,  του ρουσφετιού και προπάντων του ''οικογενειοκρατικού δικομματισμού'', του θηρίου που ρημάζει αδυσώπητα και συμφεροντολογικά τον τόπο.
 Ο πεινασμένος και ταλαιπωρημένος  λαός, από μια δύσκολη εποχή που προηγήθηκε, ήταν αναμενόμενο και εύκολο να ενδώσει χωρίς αντίσταση στις ορέξεις των συμμοριών.Έτσι,επαγγελματίες εγκατέλειπαν, μόνο στα χαρτιά, τις εργασίες και άρον άρον  μονιμοποιούνταν σε πάρεργες εργασίες του δημοσίου. Σήμερα καλούνται να πάρουν υψηλές συντάξεις και εφάπαξ.Τα ποσά, δικαίως,πρέπει να καταβληθούν ή από το ίδιο πολιτικό προσωπικό που διόριζε τον κόσμο ασύστολα σε πάρεργες εργασίες ή από τα παιδιά τους ή από στενά τους συγγενικά πρόσωπα που παρελαύνουν ασταμάτητα,προκλητικά ,ξετσίπωτα απ'την πολιτική ή από πρώην καταφερτζήδες,κερδοσκόπους συνδικαλιστές. Μέχρι εδώ τα πράγματα έχουν καλός, αποδεκτά και λογικοφανή κατά κάποιο τρόπο.
 Επίσης πρέπει να αναφέρω τις μαϊμού αναπηρικές και αντιστασιακές συντάξεις που καταβάλλονται για ψηφοθηρικούς λόγους. Όμως, όλα αυτά αποτελούν άλλοθι για τους εγκληματίες και τους ειδικούς γκεμπελικούς, που προσπαθούν λυσσαλέα να μετατρέψουν τα θύματα σε θύτες ώστε να απεμπολήσουν από πάνω τους τα αισχρά εγκλήματά τους και να υλοποιήσουν τα σχέδια ξένων κέντρων αποφάσεων. Άλλωστε το κάνουν απροκάλυπτα, όταν αναφέρονται παγκοσμίως σε παγκόσμια κυβέρνηση και προωθούν χωρίς ίχνος ντροπής την καταρράκωση του κοινωνικού κράτους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.Όλοι ανεξαιρέτως συμφωνούμε στη δημιουργία ενός ποιοτικού και αξιοκρατικού κράτους αυτό όμως είναι καθαρά θέμα των κυβερνώντων και όχι των θυμάτων  όπως θέλουν να το εμφανίσουν στρέφοντας κοινωνικές ομάδες εναντίων άλλων. Εφαρμόζουν τη γνωστή τακτική του ''διαίρει και βασίλευε''Αυτά τα προβληματάκια -ως και οι πέτρες το ξέρουν-  αντιμετωπίζονται σύντομα και αποτελεσματικά, όταν δούμε την κοινωνία ως κοινωνία με τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες της και όχι ως πελάτη για να την απομυζήσουμε.Εξάλλου αυτά τα ανθρωπάκια συγκρατούν την ύφεση , με τις αιματηρές οικονομίες τους λειτουργούν οι τράπεζες,στηρίζουν ελάχιστα την ανάπτυξη με τα καλυβάκια που φτιάχνουν, μεγαλώνουν με δυσκολία παιδιά σε μια απαιτητική και δύσκολη εποχή,πληρώνουν φουσκωμένους λογαριασμούς κ.τ.λ Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ευθύνονται ούτε για τις τεχνητές κρίσεις, ούτε για τα τεράστια ποσά που φυγαδεύονται σε τράπεζες του εξωτερικού, ούτε για το ρεζιλίκι και την ξεφτίλα της χώρας τους.   
  Ας μπούμε τώρα στο δια ταύτα. Επιδοτήσεις,θαλασσοδάνεια δίνονταν απλόχερα σε τάχα δήθεν επιχειρηματίες που αντί να τα επενδύσουν τα μετέφεραν ανενόχλητα και με τις ευλογίες της άρχουσας τάξης σε Ελβετία κι όπου αλλού σκαρφίζονταν το κουτοπόνηρο μυαλό τους.Επιδοτήσεις της ΕΟΚ δε δόθηκαν για την ανάπτυξη και τη σύγκληση της οικονομίας με άλλες χώρες, αλλά έγιναν λεία άθλιων υποκειμένων. Κομπιναδόροι,λακέδες,παρατρεχάμενοι και κάθε λογής τρισάθλια ελεεινά υποκείμενα και λιγούρια, μόλις αντιλήφθηκαν άφθονο και εύκολο δημόσιο πλούτο όρμησαν και τον κατασπάραξαν μέχρι κόκκαλο. Τα δάνεια διαδέχονταν το ένα το άλλο,ώστε να ικανοποιηθούν όλοι οι ημέτεροι του δικομματισμού δεν έπρεπε να αδικηθεί κανένας διότι απειλούσαν το σύστημα.Εμφανίζονται αλαζόνες βαρύμαγκες κεφαλαιοκράτες από  το πουθενά και γίνονται καναλάρχες και κάτοχοι των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης όχι μόνο για να στηρίξουν τη διαφθορά, αλλά και να συνάψουν συμβόλαια μεγάλων δημόσιων έργων.Στη συμμορία τους βάζουν και τους  τοκογλύφους, αφού μυρίστηκαν κι αυτοί τα μεγάλα παιχνίδια που παίζονταν.Τα παιχνίδια τα έπαιζαν πίσω από τις πλάτες του λαού και πάνω σε αυτές  φόρτωναν δυσβάστακτα χρέη.Οι τοκογλύφοι μέχρι σήμερα εισέπραξαν τα χρήματά τους τρεις και τέσσερις φορές και το δημόσιο συνεχίζει να είναι υπερχρεωμένο.Οι εγχώριοι τοκογλύφοι για παράδειγμα-οι τράπεζες- αγόραζαν ομόλογα με 4,5% τα έδιναν στην ΕΚΤ ως εγγύηση και δανείζονταν με 1% φανταστείτε τα τεράστια κέρδη τους, όπως και των εργολάβων καναλάρχων που υπερτιμολογούσαν τα έργα τους 5 και 6 φορές πάνω από το κανονικό.Αυτός είναι και ο λόγος που το πολιτικό προσωπικό αποφεύγει το λογιστικό έλεγχο όπως ο διάολος το λιβάνι δηλ. φοβάται το ξεμπρόστιασμα την αλήθεια, το επαχθές χρέος.
   Προσέξτε τώρα τι ακριβώς συμβαίνει με το δημόσιο χρέος και ποια είναι η αλήθεια. Το 1982 οι πράσινοι αναλαμβάνουν χρέος περίπου 3 δις ευρώ και παραδίδουν το 1989  22δις.Αυξήθηκε κατά 19 δις Το 1994 παραδίδουν οι γαλάζιοι 70 δις. Αύξηση 48 δις.Από το 1994 έως το 2004 έφτασε στα 170 δις.Αύξηση 100 δις.2004-2009 250 δις.Αύξηση 80 δις.



Άρα πράσινοι 19+100=119 δις ευρώ
        γαλάζιοι  48+80=128   δις ευρώ 
 Από τον παραπάνω μπακαλίστικο υπολογισμό πoιο είναι το συμπέρασμα;
   Το συμπέρασμα είναι ότι έγινε μεταξύ τους ένα είδους διακανονισμού μια άτυπη συμφωνία ''όσα εσείς τόσα κι εμείς''.Δια του λόγου του αληθές θα προσπαθήσω να το τεκμηριώσω όσο το δυνατόν καλύτερα. Και φυσικά είναι αυτονόητο ότι όποιος αμφισβητήσει την άποψη θα δώσει και την ανάλογη απάντηση.  
 Η κάθε παράταξη γνωρίζει επακριβώς τα ποσά που διαχειρίστηκε η άλλη. Γνωρίζει ακριβώς  όχι μόνο  πόσα πήρε το κάθε φιλαράκι της άλλα και ο τελευταίος κωλογλείφτης. Ξέρουν που πήγε και το τελευταίο ευρώ.Αυτό είναι μέρος των βασικών καθηκόντων  τους, ώστε να μπορούν να εκβιάσουν, όταν χρειαστεί, την κατάλληλη στιγμή. Έχουν εξειδικευτεί στην προστασία της διαφθοράς και της διαπλοκής του συστήματος δηλαδή. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν κανείς από τους πολιτικούς δεν έχει εργαστεί στη ζωή του, είναι ανεπάγγελτοι. Δεν έζησαν ακόμα την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης.
 Έτσι εξηγούνται τα ανεξήγητα.Σκάνδαλα(εκβιασμοί) διαδέχονται το ένα το άλλο και κανείς από τους επίορκους,διαφθορείς,καταχραστές δεν τιμωρούνται. Οι  ζίμενς συνεχίζουν να μεγαλουργούν στο Ελλαδιστάν σαν να μη συνέβη τίποτα.Εξεταστικές επιτροπές τις πληρώνει ο ελληνικός λαός για να αθωώνουν απατεώνες, λωποδύτες,αγύρτες ή καλύτερα να μιλήσω με τη δική τους γλώσσα , μάγκες ,ευφυείς  καταξιωμένους στην κοινωνία του Ελλαδιστάν. Αυτά είναι τα λεγόμενα τσακάλια μας που μας κάνουν να νιώθουμε ιδιαίτερα περήφανοι. Μα ποιο περήφανοι γινόμαστε, όταν όλοι ξέρουμε ότι προστατεύονται φοροφυγάδες ,εισφοροδιαφυγάδες κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες σαν ''κόρη οφθαλμού''
 Συνοπτικά, η συμφωνία είναι ''όσα φάγατε τόσα θα φάμε'' Η μία παράταξη με το πρόσχημα του σοσιαλισμού του σωτήρα Ρομπέν των δασών μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία για μεγάλο μακρό χρονικό διάστημα άρα και ο δανεισμός ήταν ανάλογος με το χρόνο διάρκεια της εξουσίας τους. Η άλλη υποστηρίκτρια του νεοφιλελευθερισμού η εξουσία της εκ των πραγμάτων διαρκούσε σύντομα και άρα σύντομος ο δανεισμός και ισόποσος των προκατόχων τους. Έτσι η κάθε φατρία είχε ίση και προπάντων δίκαιη συμμετοχή στη μερίδα του λέοντος ώστε να μη μείνει δυσαρεστημένος κανένας από τους ημετέρους τους,τα κολλητά τους και αγαπημένα φιλαράκια. Η μία πόρνη άνοιγε το δρόμο, σχεδίαζε επί  χάρτου,προετοίμαζε(τον πελάτη) το έδαφος(σύντομα όπως και το χλαπάκιασμα σύντομο πλην δίκαιο) και η άλλη η σοσιαλίστρια με τα σούπερ μίνι εφάρμοζε(ενέδιδε) τα αντιλαϊκά σχέδια με τάχα βαριά καρδιά. Η πουτανιά στο μεγαλείο της!
 Κανείς, που διαθέτει τη στοιχειώδη λογική, δε θα δεχτεί το  ιστορικό ανέκδοτο ''μαζί τα φάγαμε και 'σεις θα τα πληρώσετε'' Όσο και να προσπαθήσουν να ενοχοποιήσουν τους φαφούτηδες γέρους και τους μεροκαματιάρηδες ουδείς εξ αυτών θα τους πιστέψει. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος να σωθούμε είναι η εξαναγκαστική ανατροπή. Η αλλαγή στη δομή και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.Αν πρώτα δεν προηγηθεί αυτό καμιά διαρθρωτική αλλαγή δεν μπορεί να πετύχει.Για να αλλάξουμε και να συμμορφώσουμε τους άλλους πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας.
 Έτσι πρέπει:

  • να  αποκατασταθεί η ολιγαρχική αντιπροσωπευτική δημοκρατία με  άμεση
  • να μειωθούν οι 300 κηφήνες σε 50
  • να καταργηθούν πολλά από τα προκλητικά και εξόφθαλμα πολιτικά προνόμια
  • να γίνουν ανεξάρτητες οι κρατικές εξουσίες εδώ και τώρα
  • να αντικατασταθεί το  πολίτευμα χωρίς διακοσμητικά στοιχεία
  • να λαμβάνονται οι αποφάσεις με την παρουσία και για την προστασία της κοινωνίας και όχι από εγχώρια και εξωτερικά οικονομικά κέντρα
 ''Δεν ήθελα χρήματα και βιο, ήθελα σύνταμα δια την πατρίδα μου να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτζι θέλω''
                                                                                                               Αγράμματος Μακρυγιάννης

   

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΥΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΚΑΘΕΚΤΕΣ


3.6 εκατ ευρώ έδωσε ο Γερουλάνος στο Μουσείο Μπενάκη που συμπτωματικά πρόεδρος είναι η μητέρα του!

το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο…
λεφτά δεν υπάρχουν,αλλά δίνουμε 3.6 στο Μουσείο Μπενάκη!
 Στην οργανωτική επιτροπή μετέχει η μητέρα του, ως πρόεδρος του Μουσείου η αδελφή του που είναι διευθύντρια και… μέλος της διοικητικής επιτροπής, ο πατέρας του υπουργού!Τα συμπεράσματα δικά σας
Κι ενώ έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι λεφτά δεν υπάρχουν και μας ζητούν όλο και περισσότερες θυσίες…
Ο ΟΠΑΠ, που εποπτεύει ο υπουργός Πολιτισμού, κ. Παύλος Γερουλάνος, δίνει χορηγία 3,6 εκατομμύρια ευρώ στο Μουσείο Μπενάκη, στο οποίο πρόεδρος είναι η μητέρα του, για μια βυζαντινή έκθεση που θα γίνει στην Αμερική το 2013! Γεγονός, το οποίο προσπάθησαν να κρατηθεί επτασφράγιστο μυστικό, λόγω, προφανέστατα, των έντονων αντιδράσεων που θα προκαλούσε η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας κίνησης…
Θα παρακαλούσαμε τον κ.Γερουλάνο να μας λύσει τις εξής απορίες:
1. Γιατί να μην αναλάβει το βυζαντινό μουσείο, όπως θα ήτανε και το φυσιολογικό, μια τέτοια έκθεση και την ανέλαβε το «άσχετο» Μουσείο Μπενάκη;
2. Πρόσφατα οργανώθηκαν δύο εκθέσεις για το Μέγα Αλέξανδρο στην Οξφόρδη και στο Λούβρο και δεν πληρώσαμε μία, καθώς τέτοιες εκθέσεις είναι περιζήτητες στο εξωτερικό και ποτέ μέχρι σήμερα δεν πλήρωνε τίποτα η ελληνική πολιτεία, αφού τα κάλυπταν όλα τα μουσεία υποδοχής. Τώρα γιατί πρέπει να πληρώσουμε κιόλας;
3. Το κυριότερο, πώς θα πληρώσουμε; Αφού λεφτά δεν υπάρχουν και όπως ισχυρίζονται, αν δεν κοπούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, η χρεοκοπία είναι μονόδρομος…
4. γιατί φυλάσσεται μυστικό τόσο καιρό και δεν διαφημίζεται κιόλας, αφού πρόκειται για μια τόσο φοβερή ιδέα, στην οποία, σε τόσο χαλεπούς καιρούς, έπρεπε να «ρίξουμε» τόσα χρήματα και μάλιστα δυο χρόνια πριν; Την ίδια στιγμή που τα δύο βυζαντινά μουσεία στη χώρα μας υπολειτουργούν, λόγω έλλειψης χρημάτων!
 Στην οργανωτική επιτροπή της έκθεσης έχει διοριστεί από τον κ.Γερουλάνο, η μητέρα του, ως πρόεδρος του Μουσείου Μπενάκη. Η αδελφή του, κ. Ειρήνη Γερουλάνου, είναι διευθύντρια και… μέλος της διοικητικής επιτροπής, ο πατέρας του υπουργού, κ. Μαρίνος Γερουλάνος!
Εκπληκτικές συμπτώσεις; Πρωτοφανείς γαλαντομίες; ‘Η μια «ξεδιάντροπη» πολιτιστική πολιτική του «εκλεκτού» του πρωθυπουργού, η οποία δρα εις βάρος του ελληνικού λαού, καθώς είναι πλέον εμφανές ότι πρόκειται για…οικογενειακή υπόθεση

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ



Οι πρωτόγνωρες συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες της χώρας έθεσαν ως βασικό στόχο την άμεση δημοκρατία.
Ομως τα ΜΜΕ, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τα κόμματα προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν το σημαντικότατο αυτό ζήτημα και επικέντρωσαν στις άλλες πλευρές των συγκεντρώσεων. Η συμπεριφορά τους δηλώνει φόβο επειδή οι συνελεύσεις δεν ελέγχονται από όλους αυτούς, επειδή στις συγκεντρώσεις κατέβηκαν εκατοντάδες χιλιάδες που οι ίδιοι ποτέ δεν θα συγκέντρωναν, επειδή τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι συλλήβδην απαγορευμένα στις πλατείες. Το κύριο όμως είναι ότι φοβούνται την άμεση ενεργοποίηση της κοινωνίας, διότι κάτι τέτοιο τους υπερβαίνει, τους παραγκωνίζει, τους καθιστά άχρηστους και περιττούς. Με άλλα λόγια, οι παραδοσιακοί κάτοχοι της εξουσίας (κυβέρνηση, Κοινοβούλιο, κόμματα, ΜΜΕ, συνδικαλιστές) φοβούνται τη δημοκρατία, την άμεση δημοκρατία, διότι στην περίπτωση αυτή η κοινωνία αποκτά το δικό της αδιαμεσολάβητο πρόσωπο, αρχίζει να αυτοπροσδιορίζεται και να αυτοοργανώνεται, να απεγκλωβίζεται από τους επιβλαβείς κομματικούς, αντιπροσώπους, κρατικοδίαιτους μυστικοσυμβούλους και γραφειοκράτες, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους συμφέρον.
Αυτός είναι και ο αναγκαίος όρος ύπαρξης της άμεσης δημοκρατίας: αυτοσυγκρότηση και αυτοκαθορισμός, λήψη των αποφάσεων από τις λαϊκές συνελεύσεις, από την ίδια την κοινωνία, εμπιστοσύνη στις ίδιες τις δυνάμεις της. Ο καινοφανής τρόπος πολιτικής δράσεως που δημιουργείται στην πλατεία, θέτει εκ των πραγμάτων, από την ίδια τη μορφή και τη λειτουργία του, ένα νέο πολιτικό περιεχόμενο και στόχο, που έρχονται σε ριζική αντίθεση με το υπάρχον κομματοκρατικό σύστημα.
Το τελευταίο έχει φτάσει στα όριά του, έχει τόσο αναισθητοποιηθεί και αποκτηνωθεί, που δεν είναι σε θέση ούτε καν να τηρήσει ορισμένα προσχήματα, λ.χ. να περικόψει ουσιαστικώς τα προνόμιά του, να φορολογήσει τους μέχρι τώρα νομίμως και παρανόμως φοροδιαφεύγοντες ή να στείλει φυλακή ορισμένους πολιτικούς. Αντιθέτως, συνειδητοποιώντας την ευθύνη του για τη χρεοκοπία και την ανίκανότητά του για κάποια δημιουργική πολιτική, το ολιγαρχικό σύστημα προσπαθεί, υπό το κράτος του πανικού και του κυνισμού, να επωφεληθεί όσο γίνεται, να αυξήσει και να περισώσει τη σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος αποκτηθείσα περιουσία του. Είναι δε προκλητικότατο, διότι συγκαλύπτει όλα τα μεγάλα σκάνδαλα, του Βατοπεδίου, της Ολυμπιάδας, των αμυντικών εξοπλισμών και κυρίως το μεγαλύτερο όλων, της Siemens, με τα οποία ζημιώθηκε το Δημόσιο με πολλά δισ. και αυξήθηκαν το έλλειμμα και το χρέος. Επί πλέον ετοιμάζεται για νέες αφαιμάξεις από τα δάνεια των Μνημονίων και τα λεγόμενα σχέδια Μάρσαλ, αφού η βουλευτική και υπουργική ασυλία εξακολουθεί ακόμη να εξασφαλίζει την ατιμωρησία του πολιτικού προσωπικού.
Εχει ειπωθεί ότι μία ουσιαστική αλλαγή γίνεται όταν οι από πάνω δεν μπορούν πια και οι από κάτω δεν θέλουν πια. Ο πρώτος όρος συμβαίνει και ο δεύτερος έχει αρχίσει να αναδύεται. Ηδη οι συγκεντρώσεις και οι συνελεύσεις στις πλατείες είναι ένδειξη πως η κοινωνία δεν θέλει πια αυτό το διεφθαρμένο και επικίνδυνο σύστημα. Η αλλαγή στην κοινωνία αρχίζει να διαγράφεται και μάλιστα είναι διαφορετική από προηγούμενες. Είναι ειρηνική, μαζική, αυτοκαθοριζόμενη, με αποστροφή σε κόμματα, σε κάθε είδους ηγέτες και αποτυχημένες ιδεολογίες. Αντιτίθεται στη βία και επενδύει στην κοινωνική ωρίμανση, στην ευρύτερη συλλογική συμμετοχή, στην ελεύθερη συζήτηση, στη λήψη των αποφάσεων μέσα από συνελεύσεις και σαφείς πλειοψηφίες.
Αυτή η αμεσοδημοκρατική στάση καθορίζει και τους πολιτικούς στόχους για αλλαγή του αντιπροσωπευτικού ολιγαρχικού συστήματος προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας, για ριζική πολιτειακή αλλαγή με τη δημιουργία θεσμών που θα επιτρέπουν τη συμμετοχή των ανθρώπων -άμεσα, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς αντιπροσώπους και κόμματα- στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων και στον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας.
Τέτοιοι θεσμοί είναι: τοπικές και ευρύτερες συνελεύσεις, δημοψηφίσματα από τα κάτω και όχι από τα πάνω, πρωτοβουλία για νομοθετικές ή συνταγματικές αλλαγές από την ίδια την κοινωνία, αναδιάρθρωση της δικαστικής εξουσίας με τη συμμετοχή της κοινωνίας, ουσιαστική διάκριση των εξουσιών, εκλογή ή κλήρωση αυτών που θα εκτελούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων και των δημοψηφισμάτων, θα είναι δε ανά πάσα στιγμή υπόλογοι και ανακλητοί. Μόνο έτσι θα αλλάξει το διεφθαρμένο ολιγαρχικό πλέγμα εξουσίας που συγκροτείται από θεσμούς και νόμους, από δομές και μηχανισμούς, από γραφειοκρατίες και ποικίλα διαπλεκόμενα συμφέροντα -οικονομικά, κομματικά, συνδικαλιστικά, συντεχνιακά, μιντιακά.
* Δρ Φιλοσοφίας